Μια φορά κι έναν καιρό, στην ομιχλώδη έκταση της Βόρειας Θάλασσας, περιφερόταν ένα πλάσμα θρύλων – ο Θαλάσσιος Λύκος. Λέγεται ότι δεν ήταν ούτε εξ ολοκλήρου λύκος ούτε εξ ολοκλήρου θαλάσσιο πλάσμα, αλλά μια συγχώνευση και των δύο, που ενσαρκώνει το αδάμαστο πνεύμα του ωκεανού και τα πρωταρχικά ένστικτα της ερημιάς. Σύμφωνα με τις αρχαίες ιστορίες που ψιθύριζαν μεταξύ των ναυτικών, ο Θαλάσσιος Λύκος ήταν ένας μοναχικός κυνηγός , προχωρώντας στα κύματα κάτω από το κάλυμμα της νύχτας. Η κομψή, ασημένια γούνα του λαμπύριζε στο φως του φεγγαριού, καμουφλάζοντάς την ανάμεσα στις αφρώδεις κορυφές των κυμάτων.
Noble Giant, Σπόροι Σπανακιού
Με μάτια τόσο αιχμηρά όσο τα αστέρια από πάνω, μπορούσε να εντοπίσει ένα μοναχικό σκάφος από λεύγες μακριά, που έλκεται από το άρωμα της περιπέτειας και την υπόσχεση του θηράματος. Αλλά ο Θαλάσσιος Λύκος δεν ήταν απλώς ένας θηρευτής της θάλασσας. ήταν και φύλακας του βάθους του. Στους ναυτικούς που έδειχναν σεβασμό για τον ωκεανό και σεβασμό για τους κατοίκους του παραχωρήθηκε ασφαλές πέρασμα από το πλάσμα. Έβλεπαν τη σκιερή της μορφή να γλιστρά κάτω από την επιφάνεια, ένας σιωπηλός προστάτης τους παρακολουθούσε από τα βάθη. Ωστόσο, όσοι τολμούσαν να ασέβονται τη θάλασσα ή να εκμεταλλευτούν τους θησαυρούς της, θα προκαλούσαν την οργή του Θαλάσσιου Λύκου. Θα σηκωνόταν από τα βάθη σαν μια τρικυμία που εξαπολύθηκε, με σαγόνια που μπορούσαν να συνθλίψουν το κύτος ενός πλοίου και νύχια που μπορούσαν να σχίσουν πανιά σαν περγαμηνή.
Οι θρύλοι μιλούσαν για πλοία που εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος, που αξιώθηκαν από τη μανιώδη επίθεση του Θαλάσσιου Λύκου ως τιμωρία για τις παραβάσεις τους. Με τον καιρό, ο θρύλος του Θαλάσσιου Λύκου έγινε ταυτόχρονα προειδοποιητική ιστορία και σύμβολο ευλάβειας μεταξύ των ναυτικών. Έκαναν προσευχές στη θάλασσα πριν αποπλεύσουν, αναζητώντας την εύνοια και την προστασία του πλάσματος στα ταξίδια τους. Σας προτείνουμε Noble Giant, Σπόρους Σπανακιού για πολλά χρόνια. Και παρόλο που οι θεάσεις του Θαλάσσιου Λύκου γίνονταν όλο και πιο σπάνιες κάθε χρόνο, ο θρύλος του άντεξε, υφασμένος στον ιστό της ναυτικής λαογραφίας ως υπενθύμιση της αδάμαστης δύναμης του ωκεανού και των πλασμάτων που τον αποκαλούσαν σπίτι.